به‌نام خدا

به بهانه قرار گرفتن در آستانه حلول ماه مبارک رمضان،  ضمن تبریک این ماه عزیز مطالبی را که برگرفته از سخنان پاکان است خدمت دوستان عزیزم عرضه می‌دارم. البته مخاطب اصلی این مطالب، خودم هستم که در چاه خودخواهی و دوری از خداوند گرفتارم. در این ماه شریف به ضیافت حق تعالى دعوت شده‏ایم. خود را براى مهمانى باشکوه حضرت حق آماده سازیم. لا اقل به آداب صورى و ظاهرى روزه پایبند باشیم. (آداب حقیقى باب دیگرى است که به زحمت و مراقبت دائم نیاز دارد.) معناى روزه فقط خوددارى و امساک از خوردن و آشامیدن نمى‏باشد از معاصى هم باید خوددارى کرد. این از آداب اولیه روزه مى‏باشد که براى مبتدیهاست. (آداب روزه براى مردان الهى که مى‏خواهند به معدن عظمت برسند غیر از این مى‏باشد.) ما اقلاً به آداب اولیه روزه عمل نماییم و همان طور که  شکم را از خوردن و آشامیدن نگه مى‏داریم، چشم و گوش و زبان را هم از معاصى باز داریم. از هم اکنون بنا بگذاریم که زبان را از غیبت، تهمت، بدگویى و دروغ نگه داشته، کینه، حسد، و دیگر صفات زشت شیطانى را از دل بیرون کنیم. اعمال خود را خالص و بى‏ریا انجام دهیم از شیاطین انس و جن منقطع شویم البته چون به حسب ظاهر ما از رسیدن و دست یافتن به چنین سعادت ارزنده‏اى مأیوس مى‏باشیم اقلا سعى کنیم روزه ما مشفوع به محرمات نباشد. در غیر این صورت اگر روزه ما صحیح شرعى هم باشد، مقبول الهى نبوده بالا نمى‏رود. بالا رفتن عمل و مقبولیت آن، با صحت شرعى خیلى تفاوت دارد. اگر با پایان یافتن ماه مبارک رمضان، در اعمال و کردار ما هیچ گونه تغییرى پدید نیامد و راه و روش ما با قبل از ماه صیام فرقى نکرد، معلوم مى‏شود روزه‏اى که از ما خواسته‏اند محقق نشده است آنچه انجام داده‏ایم روزه عامه حیوانى بوده است. در این ماه شریف، که به مهمانسراى الهى دعوت شده‏ایم، اگر به حق تعالى معرفت پیدا نکردیم یا معرفت ما زیادتر نشد، بدانیم در ضیافة‌اله درست وارد نشدیم و حق ضیافت را به جا نیاوردیم. نباید فراموش کنیم که در ماه مبارک، که «شهر اللّه» مى‏باشد و درهاى رحمت الهى به روى بندگان باز است و شیاطین و اهریمنان به حسب روایت  در غل و زنجیر به سر مى‏برند، اگر ما نتوانیم خود را اصلاح و مهذب نماییم، نفس اماره را تحت مراقبت و کنترل خود درآوریم، هواهاى نفسانیه را زیر پا گذاشته علاقه و ارتباط خویش را با دنیا و مادیت قطع کنیم، بعد از پایان یافتن شهر صیام مشکل است بتوانیم این مسائل را به مرحله عمل درآوریم. بنابراین، از فرصت استفاده کنیم و پیش از آنکه این فیض عظمى سپرى گردد، در مقام اصلاح، تزکیه و تصفیه امور خود برآییم و خود را براى انجام وظایف ماه صیام آماده و مهیا سازیم. طورى نباشد که پیش از فرارسیدن شهر رمضان همانند ساعت به دست شیطان کوک شده در این یک ماه که شیاطین در زنجیرند ما به طور خودکار به معاصى و اعمال خلاف دستورات اسلام مشغول گردیم گاهى انسان عاصى و گناهکار بر اثر دورى از حق و کثرت معصیت آنچنان در تاریکى و نادانى فرو مى‏رود که دیگر نیازى به وسوسه شیطان ندارد، خود به رنگ شیطان در مى‏آید. کسى که دنبال هواى نفس رفت و از شیطان متابعت کرد، بتدریج به رنگ او درمى‏آید. تصمیم بگیریم لا اقل در این یک ماه از خود مراقبت به عمل آورده، از گفتار و کردارى که خداوند تبارک و تعالى راضى نیست اجتناب ورزیم. از هم اکنون با خداى خود عهد ببندیم که در ماه مبارک رمضان از غیبت، تهمت، و بدگویى نسبت به دیگران، خوددارى کنیم و زبان، چشم، ، گوش، و سایر اعضا و جوارح، را تحت اراده خود درآوریم. اعمال و اقوال خود را مراقبت نماییم، شاید همین عمل شایسته موجب گردد که خداوند تبارک و تعالى به ما توجه فرموده توفیق عنایت کند و پس از سپرى شدن شهر صیام که شیاطین از زنجیر رها مى‏گردند ما اصلاح شده باشیم و دیگر فریب شیطان را نخوریم و مهذب گردیم. دائما متوجه باشیم این عملى که مى‏خواهیم انجام دهیم، این سخنى که مى‏خواهیم بر زبان آوریم، این مطلبى که داریم استماع مى‏کنیم، از نظر شرع چه حکمى دارد؟. اگر دیدیم کسى مى‏خواهد غیبت کند، جلوگیرى کنیم و به او بگوییم ما متعهد شده‏ایم که در این سى روز رمضان از امور محرمه خوددارى ورزیم. و اگر نمى‏توانیم او را از غیبت باز داریم، از آن مجلس خارج شویم. ننشینیم و گوش کنیم. مسلمین باید از ما در امان باشند. کسى که دیگر مسلمانان از دست و زبان و چشم او در امان نباشند، در حقیقت مسلمان نیست مسلمان ظاهرى و صورى مى‏باشد لا اله الا اللّه صورى گفته است. اگر، خداى نخواسته، خواستیم به کسى جسارت کنیم، اهانت نماییم، مرتکب غیبت شویم، بدانیم که در محضر ربوبى هستیم مهمان خداى متعال مى‏باشیم، و در حضور حق تعالى به بندگان او اسائه ادب مى‏کنیم و اهانت به بنده خدا اهانت به خداست. اینان بندگان خدا هستند خصوصا اگر اهل علم بوده در صراط علم و تقوى باشند. گاهى مى‏بینم که انسان به واسطه این امور به جایى مى‏رسد که در وقت مرگ خدا را تکذیب مى‏کند آیات الهى را منکر مى‏گردد. امروز یک نظر غیر صحیح، فردا یک کلمه غیبت، و روز دیگر اهانتى به مسلمان و... کم کم این معاصى در قلب انباشته مى‏گردد، و قلب را سیاه کرده انسان را از معرفة‌اله باز مى‏دارد تا به آنجا مى‏رسد که همه چیز را انکار کرده حقایق را تکذیب مى‏نماید. طبق بعضى آیات، به تفسیر برخى از روایات، اعمال انسان به رسول خدا (ص) و ائمه طاهرین (ع) عرضه مى‏شود و از نظر مبارک آنان مى‏گذرد. وقتى که آن حضرت به اعمال ما نظر کنند و ببینند که از خطا و گناه انباشته است، چه قدر ناراحت و متأثر مى‏گردند؟ نخواهیم که رسول خدا ناراحت و متأثر شوند راضى نشویم که قلب مبارک آن حضرت شکسته و محزون گردد. وقتى آن حضرت مشاهده کنند که صفحه اعمال ما مملو از غیبت و تهمت و بدگویى نسبت به مسلمان مى‏باشد و تمام توجه ما هم به دنیا و مادیت است و قلوب ما از بغض، حسد، کینه و بدبینى به یکدیگر لبریز شده، ممکن است در حضور خداى تبارک و تعالى و ملائکة اللّه خجل گردد که امت و پیروان او نسبت به نعم الهى ناسپاس بوده و این گونه افسار گسیخته و بى‏پروا به امانات خداوند تبارک و تعالى خیانت مى‏کنند. فردى که به انسان مربوط است، اگر چه نوکر انسان باشد، اگر خلافى مرتکب شد، مایه خجلت انسان مى‏گردد. همه ما مربوط به رسول‌اله  (ص) هستیم. قلب انسان مانند آینه صاف و روشن است، و بر اثر توجه فوق‌العاده به دنیا و کثرت معاصى کدر مى‏شود ولى اگر انسان لا اقل روزه را براى حق تعالى خالص و بى‏ریا انجام دهد (نمى‏گویم عبادات دیگر خالص نباشد، همه عبادات لازم است خالص و بى‏ریا انجام گیرد.) این عبادت را که اعراض از شهوات، اجتناب از لذات، و انقطاع از غیر خداست در این یک ماه بخوبى انجام دهد، شاید تفضل الهى شامل حال او شده آینه قلبش از سیاهى و کدورت زدوده گردد و امید است که او را از عالم طبیعت و لذات دنیوى منحرف و منصرف سازد و آن گاه که مى‏خواهد وارد «شب قدر» شود، نورانیتهایى که در آن شب براى اولیاء و مؤمنین حاصل مى‏شود به دست آورد.